Tja, ik had het kunnen weten....
In mijn blog van vorige week (Ik daag jou uit!!) schreef ik over de uitdaging dat de vrouwen van mijn FB-community en ik zijn aangegaan onder #stopmetbescheidentezijn.
Daarin schreef ik onder andere:
‘ik daag jullie en mezelf uit om gedurende de maand maart zaken te doen die je normaal gezien niet zou doen onder #stopmetbescheidenzijn en ze te delen.
Want ook jij bent echt wel de beste in …..’
En ik kreeg op deze blog dan ook de vraag (ik had het kunnen weten :)), 'Vicky, waar ben jij dan de allerbeste in? Wat is jouw antwoord?’.
Tja, dat had ik niet geschreven hé in die blog.
Ik ben heel goed in supporteren voor anderen, in de grootsheid van anderen te zien, in anderen te dragen.
Maar in mijn eigen grootsheid gaan staan….
Dat blijft toch een dingetje (ik heb er ook een podcast over gemaakt).
Natuurlijk is anderen in hun kracht zetten ook een vaardigheid hé.
Mentor zijn.
Ik daag je uit!!
Gisteren (8 maart) was het Internationale Vrouwendag.
Uiteraard wou ik daar iets over schrijven.
Vorig jaar (wie van mijn trouwe lezers herinnert zich dit blog nog? :)) schreef ik een halve geschiedenisles over de oorsprong van deze dag en vroeg ik aan jou als lezer: ‘Hoe vier jij jouw vrouw-zijn?’.
Ik vroeg je ‘Weet je wat het betekent om écht en ten volle een vrouw te zijn?
Daarna ging ik in de tekst verder over het feit dat ik volop aan het leren was om ten volle een vrouw te zijn.
Eén jaar later merk ik dat dit thema niet meer aan de orde is voor mij.
Ik heb doorleefd wat nodig was.
Gekeken naar wat bekeken wou zijn.
Voor nu (want je weet nooit wanneer er misschien weer een laag zichtbaar wordt) voel ik mij helemaal oké met mijn vrouwelijkheid.
Ik was gisteren dan ook de hele dag bezig met de vraag ‘wat wil ik schrijven?’.
Over het F-woord
Gisteren keek ik met man en oudste zoon (19j.) naar een aflevering van de serie Het Verhaal van Vlaanderen.
In deze aflevering ging het, onder andere, om het stemrecht en schetste men het verhaal van Emily Claeys.
Voor wie deze dame niet kent en Het Verhaal van Vlaanderen niet volgt, Emily Claeys (1855 - 1943) was een socialistische vrouwenrechtenactiviste.
Op dat moment zei mijn zoon ‘ik weet over wie mama haar blog zal schrijven deze week’.
Ach, hij kent mij zo goed :).
Emily Claeys was inderdaad een feministe en dat ben ik ook. De link is dus snel gemaakt.
Maar ik wil er hier in deze blog even mijn mening over delen.
Aflevering 2 van 'What's in a name?'
In april 2022 schreef ik in mijn blog ‘What’s in a name’ dat ik mezelf een mentor noem maar dat ik duidelijk voelde dat deze term de lading niet dekt.
Ik haalde toen ook een aantal andere namen aan zoals transformatiecoach, ervaren metgezel in het zoeken en gids op jouw ziels-reis maar ook deze waren niet ‘bevredigend’ zeg maar.
Ik refereerde ook naar de ‘oude’ benamingen zoals druïde, sjamaan, heks en priesteres.
Maar deze termen zijn in onze maatschappij niet meer zo gangbaar.
Die ‘naamgeving’ is iets dat dus al een klein jaar draait in mijn achterhoofd (onder andere:)).
Nu kwam ik deze week door de ‘toevallige’ richtingaanwijzers van het universum een term tegen die onmiddellijk resoneerde:
Ik. Wil. Het. Nu!
Twee weken terug was ik jarig (48 jaar ondertussen :)) en ik wou mezelf trakteren op een boek.
Ik zat al een tijdje te verlangen naar ‘The old soul’s guidebook’ van Ainslie Macleod en vond mijn verjaardag daar een perfecte gelegenheid voor.
Ja, tegenwoordig eist mijn brein een reden voor het aankopen van een boek want de boekenkast loopt over en er staan eerlijk gezegd nog een aantal ongelezen exemplaren tussen :).
Maar daar heb ik dan het Japanse ‘Tsundoku’ voor als excuus hé: de Japanse kunst van het verzamelen van boeken.
“Nope, ik ben niet aan het hamsteren, dit is kunst :)”.
De Britse schrijver Dibdin omschreef het als ‘bibliomania’: een gepassioneerd enthousiasme voor het verzamelen en bezitten van boeken.
‘‘Nope, ik ben niet aan het hamsteren, ik ben gepassioneerd :).”
Of misschien is deze quote van de Amerikaanse schrijver Newton nog de mooiste “Meer boeken kopen dan dat je kan lezen, betekent dat je ziel reikt naar het oneindig”.
“Nope, ik ben niet aan het hamsteren, ik ben een oude ziel…”
Soit, het verzamelen van boeken is niet waar ik het met jou wil over hebben in dit artikel.
Als je een beetje op mij gelijkt dan doe je dat sowieso :).
Het ging om het bestellen van ‘The old soul’s guidebook’….
Steen voor steen
Gisteren gaf ik mijn gratis masterclass ‘Nuchtere spiritualiteit voor de oude ziel’.
In die masterclass heb ik, onder andere, uitgelegd dat spiritualiteit helemaal niet zweverig is of alleen maar liefde en licht is of het ontvluchten van de dagelijkse realiteit is.
Integendeel, spiritualiteit is hard werk.
Spiritualiteit gaat gepaard met een stevige portie innerlijk werk.
Het gaat om jouw angsten en demonen in de ogen te kijken.
Het is alles loslaten wat vertrouwd is (alle lagen en patronen en de comfortzone van jouw ego).
Het is trouw blijven aan jezelf ondanks dat alles tegen zit.
Het vergt heel veel discipline. Je moet er elke dag mee bezig zijn.
Het gaat om lessen leren uit jouw moeilijkste momenten.
Het is het gevoel hebben alleen te staan op veel momenten.
Een aantal weken geleden was ik op het live-event van het coachingstraject Movers & Shakers dat ik volg en daar krijgen we elk een baksteen.
Jawel, een baksteen :).
Leven om te leiden
Vorig weekend zag ik een aflevering van de Netflix serie ‘Live to lead’.
Voor wie deze serie niet kent: het is een docu-serie geproduceerd door prins Harry en zijn echtgenote Megan.
In deze serie zetten ze zeven leiders in de kijker die hun leven wijden aan sociale rechtvaardigheid.
Mensen die een verschil willen maken en streven naar een betere wereld door middel van vrede, gelijkheid, medeleven en wederzijds respect.
In de aflevering die ik bekeek, komt de (toen nog) Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern aan bod.
Haar doel is om te leiden met empathie.
Zij wil de boodschap verspreiden dat je sterk én zorgzaam kan zijn.
Vriendelijk én toch besluitvaardig en gefocust.
Kordaat én empathisch.
Een frisse wind in het toch eerder met mannelijke energie vervulde bastion van de politiek.
Slechts 5 procent van de wereldleiders zijn vrouwen.
Ze nam zelfs haar baby mee naar een toespraak bij de Algemene Vergadering van de VN!
Zelf zei ze hierbij: ”Ik weet dat het ongebruikelijk is maar er komt een dag dat dat niet meer zo zal zijn. Dat het niet meer wordt gezien als iets uitzonderlijks. Naar die dag kijk ik uit.”
Ik kijk hier alleszins samen met haar naar uit!
Wereldwijd is ze pas de tweede vrouw die tijdens haar premierschap een kind krijgt.
Ondertussen weet je al dat ik enkel met vrouwen werk.
En nee, dat is niet omdat ik iets heb tegen mannen.
Maar wel om bovenstaande feiten.
Een kwestbaar stukje...
Vorige week schreef ik in mijn blog dat voor mij dé uitdaging en de groei dit jaar ligt in mezelf
volledig te tonen: eerlijk, authentiek en kwetsbaar.
En omdat ik daar écht stappen wil in zetten (want zonder actie geen verandering) heb ik op mijn website in de nieuwe teksten een kwetsbaar stuk over mezelf geschreven.
Deze tekst staan nu al een week of twee online.
Ik heb natuurlijk wel website bezoekers (chance hé :)) maar ik weet ook dat veel mensen een website niet in detail lezen én dat waarschijnlijk de meesten die mijn blogs ontvangen die tekst niet hebben gelezen.
Het publiceren ‘op het internet’ was stap 1.
Aan de ene kant eng (het heeft een tijd geduurd voor ik dit durfde) maar aan de andere kant ook een beetje veilig gezien de overvloed aan informatie op het net en de vluchtigheid waarop men omgaat met website teksten.
Nu mijn stressniveau inzake stap 1 gezakt is, is het tijd voor stap 2.
Want als je mij al een tijdje volgt dan weet je dat innerlijk groeien gepaard gaat met mini-stapjes, mildheid en veel zelfliefde.
Mijn ziel heeft vijf versies nodig om door te breken
Vorige week was ik niet ‘zichtbaar’ in blog, podcast en op sociale media maar ik was wel aan het werk.
Aan het werk met mijn coachees en ‘achter de schermen’ zoals dat dan nu heet.
Als je mij vorig jaar ook gevolgd heb dan weet je dat ik dit jaar volop de shift maak van ‘de vrouw die haar pad zoekt’ naar ‘de oude ziel die haar pad zoekt’.
En dat impliceert dat er nieuwe website-teksten nodig zijn, een ander coachingstraject en een vers van de pers e-book.
Hoewel al die zaken al lang in mijn innerlijk weten zitten, is de vertaling in geschreven tekst toch wel nog een dingetje.
Waarom?
Omdat mijn hoofd (lees: ego) hier telkens tussenkomt (dit wordt subiet duidelijk, lees effe verder).
En terwijl ik dus al een tijdje in dit creatieproces zit, luisterde ik deze morgen naar een podcast van Veronique Prins waarin ze iets zei waardoor ik gewoon voélde dat ik hier nu iets moet over schrijven. En dus zit ik vandaag om 8u15 deze blog te typen :).
Terwijl ik voel ‘dit moet ik vertellen’, besef ik ook dat ik jou niet zomaar in mijn gedachtengang kan smijten en dus eerst even moet meenemen in de ontwikkelingen van de laatste dagen.
Ik probeer het chronologisch te structureren :).
Toen ik op de eerste pagina van mijn website wou omschrijven hoe ik jou als oude ziel nu het best kan helpen, zijn daar wel wat versies overheen gegaan.
Lees meer: Mijn ziel heeft vijf versies nodig om door te breken
Mijn vuurwerk zit in mijn ziel!
Vandaag mijn laatste artikel voor 2022.
In de kerstvakantie komt er geen blog in jouw mailbox.
Dan laat ik jou genieten van de kerstliedjes, de gourmet en de après-ski, zonder mijn geprik en gepor rond zelfreflectie, innerlijk groeien en zielsmissie.
Maar voor nu mag ik nog effe hé :).
Zoals voor de meesten onder jullie denk ik, is voor mij het jaar ingedeeld in twee ‘blokken’.
Ik neem telkens vakantie in de periode 21 juli - 15 augustus en tussen Kerst en Nieuw.
Er is voor mij een eerste blok van ongeveer zes maanden vóór de zomer en een tweede blok van iets minder dan vijf maanden ná de zomer, telkens keurig ‘afgesloten’ door een verlofperiode.
Ja, ik hou van structuur :).
En als je nu denkt ‘lekker belangrijk Vicky, bedankt voor het doorgeven van jouw vakantieregeling’, blijf toch nog even hangen want ik had gezegd dat ik voor nu nog effe mocht confronteren hé.
Ik deel bovenstaande met jou omdat voor mij deze blokken in het jaar gepaard gaan met het stellen van doelen en met het evalueren van deze doelen (je kon hier ook al iets over lezen in mijn blog van vorige week ‘Hoe was 2022 en hoe wordt 2023?’).
Hoe was 2022 en hoe wordt 2023?
Vorige week had ik twee volle dagen coaching met mijn eigen coach.
Het thema was ‘a new year’.
We stonden, onder andere, stil bij 2022 en keken vooruit naar 2023.
We overliepen samen een hele reeks vragen en ik wil er hier in deze blog ook een aantal delen met jou.
Ik stel jou de vraag zodat jij er zelf kan over reflecteren én ik geef jou mijn antwoord omdat ik dan misschien op één of andere manier een inspiratiebron kan zijn.
Eerst drie ‘terug-kijk-vragen’.
Wat was de beste beslissing van 2022?
Voor mij was dat de beslissing - net in het laatste stukje 2022 - om mij als oude ziel uitsluitend nog te richten op mede oude zielen.
Een spannende beslissing maar het voelt heel juist én ik heb al heel wat mooie reacties gekregen waardoor ik voel dat het ook resoneert.
Wat was voor jou de beste beslissing van 2022?
Het jaar van de locomotief
Zoals je ondertussen al weet, richt ik mij nu als oude ziel tot mede oude zielen.
In december geef ik voor de allerlaatste keer mijn welbekende webinar ‘Stop met jezelf te saboteren’ en vanaf januari wordt alles anders.
Er komen nieuwe webinars, andere posts op sociale media (ik heb helaas de samenwerking met mijn assistente Liset moeten stopzetten), een nieuwe look op de website én een nieuw traject.
Achter de schermen ben ik dus volop bezig met het creatieproces van dit alles.
Vorige week had ik hieromtrent dan ook een gesprek met mijn coach.
En bij alles wat ik creëer, is steeds de focus ‘wie kan ik op welke manier het best helpen?’.
Het gesprek met mijn coach kwam op een bepaald moment op locomotieven.
Yep, inderdaad treinen :).
Wortelen in zelfliefde
Al een hele tijd doe ik - met tussenpozen, live of online - aan yoga.
Na een experimenteerfase merkte ik dat ik hou van de meditatieve yoga.
Yoga gericht op ontspanning en lichaamsbewustwording.
Vooral de diepe ontspanning vind ik fijn :).
De actieve yoga waarbij er wordt gewerkt op kracht vind ik veel minder fijn.
Als ik wil zweten, ga ik wel op mijn crosstrainer staan (die ik trouwens Sergio heb gedoopt, vernoemd naar Sergio Herman, maar dat is een ander verhaal :)).
Nu kwam ik recentelijk via een coachee in aanraking met yin yoga.
Ik had er nog niet van gehoord en aangezien ik weet dat niets per toeval op mijn pad komt, ging ik op exploratie.
Een oude ziel all the way!
Vorige week donderdagavond was ik aan het kijken naar een masterclass van Kim Munnecom.
Ik had nog niet van haar gehoord maar via via was ik bij haar terecht gekomen.
Mocht je haar niet kennen, Kim Munnecom is een ondernemingscoach die zichzelf omschrijft als een ‘enorme Wet van Aantrekking junkie en master in manifesteren’.
Los van het feit dat de inhoud waardevol was, vond ik haar als persoon heel inspirerend.
Ze gaat volledig voor waar zij in gelooft en ze is heel authentiek aanwezig.
En je kan toch zeggen dat het onderwerp waar zij zich als ondernemingscoach op focust niet alledaags is.
En toen gebeurde er van alles met mij.
In mijn artikel van vorige week had ik mijn schurend gevoel al omschreven als “ik wéét en voel in elke cel van mijn lijf dat ik anders ben dan het gemiddelde en ik wíl ook niet bij de meute horen maar de angst om dit ook honderd procent, real and raw, aan iedereen te tonen is f*cking hoog.
Ik vroeg mij vorige week dan ook weer eens - voor de zoveelste keer - af ‘wat houdt mij tegen?’!
Waar ben en blijf ik toch zo bang voor?
Let's fly!
Op mijn kot in Leuven hing een grote vlag met een arend op.
Het hoofding van mijn persoonlijke FB-pagina is een foto van een arend.
Het openingsscherm van mijn gsm is diezelfde arend-foto.
In mijn praktijk staat er een kaartje met een arend op en de quote ‘eagles don’t need turkeys to tell them what the top of the mountain looks like’.
De arend is altijd bij mij.
Waarom?
Dit is vooral geïnspireerd door de zin ‘the eagle flies alone’.
Een arend is een krachtig, solitair dier. Hij is niet sociaal, leeft niet in groep, vliegt hoger dan de wolken en de andere vogels en doet zijn eigen ding.
En zo heb ik mezelf ook altijd al gezien.
Het is niet altijd bliss
Overal waar je mij leest, hoort en ziet, spreek ik over innerlijke groei, zelfontwikkeling, authentiek jezelf zijn, groots mogen zijn, je zielsmissie leven en volop het leven leiden zoals jij dat verlangt en waarvoor je bestemd bent.
Is alles dan zo fantastisch?
Nee, soms is het gewoon ook k*t!
Ja, zelfontwikkeling is een traag, moeizaam en bij tijden eenzaam pad.
Maar soms is het ook een ‘f*ck, ik heb er zo ontzettend genoeg van - ik geef het op - ween mijn ogen uit mijn kop - ik wil eruit!!! - bullsh*t toestand!
En dan?
Wat kan je dan doen?
Is dit nu later?
Heel wat vrouwen die mijn hulp komen zoeken, geven aan dat ze helemaal niet weten wie ze zijn en wat ze hier op de wereld komen doen.
We leven momenteel in een complexe situatie.
Er is een energiecrisis, er is veel collectieve angst en de opwarming van het klimaat is nog nooit zo duidelijk geweest.
En op dergelijk moment worden mensen op zichzelf teruggeworpen.
Het leven lijkt niet meer zo rooskleurig en we kunnen moeilijker vluchten in lichtzinnig entertainment.
Crisissen evoceren existentiële vragen: wat is de zin hier allemaal van?
En dan moet ik denken aan het liedje van Stef Bos ‘Is dit nu later?’
“we speelden ooit verstoppertje, in de pauze op het plein
we hadden grote dromen, want we waren toen nog klein
de een werd een voetballer, de ander werd een held
we geloofden in de toekomst, want de meester had verteld
jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk kent
maar je moet geduldig wachten, tot je later groter bent
Dé naam die alles omvat!
Twee weken geleden zat ik bij mijn ondernemingscoach voor een tweedaagse.
Het waren twee intense dagen met veel inzichten en ‘zaadjes’ om op verder te borduren.
Eén van die zaadjes kwam uit een oefening.
Momenteel ben ik weer bezig aan ‘een rondje Persephone’ :).
Mocht je nu niet weten waarover ik het heb, daarmee bedoel ik dat ik weer eens mijn demonen in de ogen mag kijken (net zoals in de mythe van Persephone waarin ze naar de onderwereld wordt ontvoerd) om weer een laag dieper te gaan in het groeiproces naar het ontvouwen van mijn authentieke zelf.
Eén van mijn demonen is ‘men zal denken dat ik een elitaire, arrogante en onverschillige bitch ben’.
Van nature heb ik een krachtige energie en een natuurlijk leiderschap.
Maar, zoals bij zo velen, werd die energie in mijn jeugd zwaar aangepakt.
Gratis inzichtgevende sessie!
Als je mij al een tijdje volgt dan weet je inmiddels dat ik een vrouw met een missie ben.
De missie dat vrouwen zich niet meer klein houden maar dat ze authentiek in hun grootsheid gaan staan zodat ze helemaal hun ding kunnen doen. De reden waarom ze hier op de wereld zijn.
En dat dit ook de manier is om meer vrouwelijke energie in het universum te laten circuleren zodat wij én moeder aarde er beter van worden.
Het is een thema dat mij, als oude ziel, nauw aan het hart ligt.
Daarom is de vraag die ik mij elke dag stel ‘hoe ik vandaag helpen?’.
En vaak komt daar dan ook achteraan ‘hoe kan ik nog béter helpen?’.
Deze vraag is mijn drijfveer en daar is alles wat ik tot nu toe in de wereld zette ook uit ontstaan.
Meest recent is de gratis FB-community voor de bewuste vrouw die alles uit zichzelf wil halen.
Deze week ben ik er elke dag te zien via een FB-live video waarin ik een inzicht deel en jou laat nadenken over hoe het voor jou is en hoe jij stappen kan zetten om jou niet meer klein te laten houden.
Enne, spoiler alert voor de mooie groep vrouwen die al lid is, ik ga volgende week alvast zeker door met de dagelijkse FB-live!
Maar dit is niet het topic van dit artikel.
In mijn zoektocht ‘hoe kan ik nog béter helpen’ heb ik nog iets bedacht dat ik wil proberen.
Vicky 1 - Saboteurs 0 = er is iets geboren!
Een jaar of drie, vier geleden zei één van mijn cliënten ‘waarom richt jij geen club van gelijkgestemden op?’.
Op dat moment lachte ik dat idee weg, aangestuurd door het stemmetje in mijn hoofd ‘wie ben ik om…’ .
Maar de opmerking liet mij niet meer los…
Ik had echter geen idee hoe ik dit moest verwezenlijken.
Als amateur-filosoof en liefhebber van geschiedenis dacht ik aan Zeno, grondlegger van het stoïcisme, die met een groep van leergierigen te vinden was in de zuilengang in het centrum van Athene.
Of aan Epicurus die met zijn groep rondhing in zijn tuin.
Maar deze ideeën leken mij niet realistisch :).
In mijn zoektocht naar inspiratie stootte ik op de naam Seth Godin, schrijver en spreker (yep, hij heeft ook een TED-talk :)) en de peetvader van het bouwen van een ‘tribe’.
Het woord ‘tribe’ sprak mij heel erg aan maar verder dan dit kwam ik niet.
In de jaren die daarop volgden, merkten anderen ook regelmatig dergelijke zaken op.
Hoe waardevol de individuele sessies met mij waren maar hoe men ook meer omkadering wilde.
Meer input tussen de gesprekken door zodat ze alles konden blijven vasthouden.
Meer kansen om vragen te stellen.
Meer ontmoetingen met gelijkgestemden.
Zo ontstond in 2020 mijn eerste traject ‘Blijf jezelf niet in de weg staan!’.
En deze mensen wilden na het traject verder doorgroeien met mij en zo ontstond in 2021 het traject ‘Voor de ziel die haar naam zoekt!’.
Opnieuw kwam na dit traject de vraag om méér waardoor recentelijk het traject ‘Een leven op het pad geleid door jouw ziel!’ het daglicht zag.
En elk traject heeft een gesloten FB-groep waar men alle vragen kan stellen, elkaar kan motiveren en inspireren.
Maar de vraag bleef komen om ‘een clubke’ op te richten.
Los van de trajecten, overkoepelend, om connectie te maken, om inspiratie en motivatie op te doen, als ankerplaats.
Ik kijk even achteruit...
Als dit niet de eerste letter is dat je leest van mij dan weet je al dat innerlijk groeien een traag proces is.
Tot grote frustratie van mijn coachees :).
Enne, soms ook nog van mij zenne.
Maar toch is het zo.
Ik zeg dan ook vaak ‘je mag jezelf niet vergelijken met de persoon die je gisteren of vorige week was maar wel met de persoon die je vorig jaar of twee jaar geleden was’.
Dat doe ik zelf namelijk ook zo.
En daarbij zijn mijn artikels natuurlijk een mooie bron van informatie.
Gezien ik al sinds begin 2020 wekelijks mijn bedenkingen op papier zet, heb ik een naslagwerk van mijn eigen evolutie (misschien ben jij wel een fervente dagboekschrijver en heb je dat ook hé?).
Zo keek ik vandaag eens terug naar wat ik schreef in deze periode vorig jaar.
Teddy was juist!
De arena zit stampvol.
Op de tribunes ziet het zwart van het volk.
Het geschreeuw en gejoel is niet te harden.
De zon brandt genadeloos.
En daar - helemaal beneden - staat een gladiator, bewapend met enkel een schild en een zwaard.
Voor hem een grote glimmende strijdwagen met daarop een, van kop tot teen in harnas gestoken, soldaat.
Zie je het voor je?
Kan je het gejoel horen?
Voel je de warmte van de zon?
Waar zie jij jezelf?
Zit je op de tribune?
Ver weg van het spektakel of lekker dichtbij, op de goede stoelen?
Kijk je naar ieder bloedend detail of sla je de ogen neer als het jou teveel wordt?
Vind je de gladiator zielig of een held?
Mag hij winnen of zie je hem liever verliezen?
Geef je hem genade of de doodssteek?
Of ben je de soldaat?
Kom je zwaarbewapend in de strijd?
Klaar om weg te vluchten in jouw wagen als het te gevaarlijk wordt?
Vind je de gladiator een moedig man of een mier die je met alle plezier vermorzelt?
Wil je winnen of geef je de gladiator een kans?
Ben je misschien de gladiator?
Haters gezocht!
Gisteren had ik een gesprek met mijn coach.
Eén van haar vragen was ‘heb je onvervulde verwachtingen naar jouzelf toe?’.
En daar was mijn antwoord toch eigenlijk wel ‘ja’ op.
Ik vind van mezelf dat er nog altijd niet alles uitkomt wat er in zit.
Ja, ik heb al een hele weg afgelegd.
Ja, ik heb al veel saboteurs getackeld.
Ja, ik heb al het een en het ander gerealiseerd.
Maar het kan nog altijd meer en beter.
Ik ben goed in wat ik doe en dat vertaalt zich - voor mij - nog niet genoeg in de realiteit.
Ik heb nog geen naam en faam.
Het bos of warme armen?
In de kinderpsychologie (nee, niet weglopen, ik leg straks de link naar jou:)) zijn de termen hechtingsgedrag en de drang om te ontdekken en te verkennen gekende begrippen.
Een kind dat veilig gehecht is, heeft een gezonde balans tussen de veiligheid en de vertrouwdheid van de ouderfiguur opzoeken én het verlangen om de wereld te verkennen.
Deze morgen, tijdens mijn wandelmoment, luisterde ik naar een podcast met Esther Perel (relatietherapeut).
Ik hoorde haar zeggen dat het in partnerrelaties altijd gaat om de behoefte aan veiligheid én de nood aan vrijheid.
We willen dat onze partner de veiligheid, de zekerheid en de stabiliteit geeft die we nodig hebben in ons bestaan.
En we willen ook de vrijheid om ‘ons ding’ te kunnen doen. We willen als individu autonoom zijn.
En toen voelde ik: verrek, dat is hetzelfde!
Waarschuwing: dit lezen kan leiden tot een verandering!
Ik spreek dagelijks vrouwen met fantastische plannen.
Een opleiding volgen.
Een boek schrijven.
Een eigen praktijk beginnen.
Een artikel op sociale media plaatsen.
Hun visie geven tijdens een teamvergadering.
Opkomen voor zichzelf tijdens een discussie thuis.
Hun eigen behoeften centraal zetten.
Een kunstwerk aan de wereld laten zien.
Een solo-reis maken.
Hun wensen duidelijk maken.
Maar als ik ze later dan terugzie, hebben 8 op de 10 deze plannen niet doorgevoerd.
Ze hebben zelfs de eerste stap niet eens gezet.
Hoewel ze heel goed weten wat deze eerste stap, zelfs mini-stap, is.
Waarom?
Als jij jou hierin herkent, durf jij jouzelf dan heel eerlijk de vraag te stellen?
Wat houdt jou tegen?
Waar heb je schrik van?
Waarom twijfel je aan jezelf?
Waarom doe je niet datgene waar elke vezel in jouw lijf naar verlangt?
Waarom laat je zoveel kostbare tijd door jouw vingers glippen?
In mijn podcasts stel ik mezelf in de intro voor als ‘mentor voor de vrouw die haar pad zoekt’.
Ik twijfel vaak over hoe ik mij het best voorstel.
Zoals je ook kan lezen in mijn artikel van april laatsleden.
Mentor is een woord dat uit het Grieks komt en ‘adviseur’, ‘vriend', ‘vertrouweling’ betekent.
Lees meer: Waarschuwing: dit lezen kan leiden tot een verandering!
Vijf vlijmscherpe waarheden
Een tijdje geleden plaatste ik op mijn website een tekst die héél duidelijk maakt voor wie mijn trajecten wél zijn en voor wie helemaal níet.
Ik hou namelijk van duidelijkheid.
Zeggen wat er te zeggen is.
Niet rond de pot draaien.
Niet treuzelen en talmen maar actie en vooruit.
Zaken aanpakken in plaats van leuteren.
En soms is dat niet zo aangenaam om te horen, nee.
En soms krijg ik daar kritiek op, ja.
Maar zelf vind ik dat ik nog niet scherp genoeg ben.
Dat ik nog niet altijd even duidelijk zeg wat ik te zeggen heb.
Hoewel ik voor velen al té ben, ben ik voor mezelf hierin nog altijd een work in progress :).
Vandaag even een oefening in deze ‘scherpte’.
Over angst en hoepelrokken
Grootsheid.
Het is een beladen woord….
Misschien denk je nu aan arrogantie, aan opschepperij en aan ‘iets bescheidener graag’.
En joúw grootsheid.
Dat is niet alleen een beladen woord maar waarschijnlijk ook
een ‘shit, daar ben ik gruwelijk bang voor’ - woord
of een ‘die heb ik helemaal niet’ - woord
en een ‘wat zullen ze dan wel niet zeggen over mij’ - woord.
Ik ben letterlijk een grote vrouw.
Met mijn 1m75 steek ik meestal iets uit in een groep van vrouwen
en ik heb een lichaamsbouw waar je niet naast kan kijken.
Fysiek kan ik mij eigenlijk niet verstoppen.
En toch probeer ik het altijd.
Omdat ik mijn innerlijke grootsheid altijd heb ingehouden.
Waarom?
Sta jij onder de korenmaat?
Ik sprak deze morgen één van mijn coachees.
Een prachtige dame.
Stap voor stap komt ze dichter bij haar authentieke zijn, haar ‘zone of genius’ en bij wat ze hier op deze aarde te doen heeft.
Maar toch houdt ze zichzelf op een bepaalde manier nog klein….
Ze ziet zelf steeds beter haar eigenwaarde en haar grootsheid maar durft deze nog niet volledig te tonen aan de buitenwereld.
Telkens ze probeert om zich in al haar kracht te tonen, komt er weerstand van de omgeving.
Als reactie daarop maakt ze zichzelf snel terug kleiner.
Het is allereerst fantastisch dat ze zichzelf toont in haar eigenheid!
Dat is voor veel vrouwen al een hele opdracht.
Mocht dit voor jou het geval zijn dan kan ik jou helpen hé, stap voor stap.
Maar jouw eigenwaarde en grootsheid zien, voelen, claimen en volledig van jou maken is één stuk van het pad.
Naar buiten komen met die grootsheid én blijven staan in die grootsheid ondanks de weerstand van jouw omgeving is een volgende stuk van het pad.
Over een dansende beul
‘Waarom gaat dit zo traag?’
‘Wat maakt dat dit moeizaam gaat?’
Het zijn verzuchtingen die ik regelmatig hoor van mijn coachees.
En ze zijn mij ook heel herkenbaar.
Zelfontwikkeling.
Innerlijke groei.
Het verhogen van jouw bewustwording.
Het gaat traag en moeizaam.
Het is een pad met veel kronkels en obstakels over onbekend terrein.
En dit kan alleen maar stap voor stap.
Overgoten met geduld en mildheid voor jezelf.
Knal in de valkuil!
Elke maand heb ik met mijn coach een ‘evaluatie van de vorige maand - planning voor de volgende maand’ - gesprek.
En terwijl ik deze morgen het document aan het opmaken was ter voorbereiding van dit gesprek besefte ik plots iets.
Ik was in een valluik getrapt!
Een spiritualiteits - valkuil.
Ik zie natuurlijk ook dat ‘men’ steeds meer en meer met spiritualiteit naar buiten komt.
Mensen zijn van nature op zoek naar zingeving en met het wegvallen van het geloof in de oude instituties ligt de weg open voor spiritualiteit.
Natuurlijk vind ik dat een goede evolutie.
Maar dan zie ik op allerlei Instagram kanalen activaties, manifestaties, Kundalini-risings en downloads aan de lopende band in héél dure retraites.
En dan word ik jaloers.