Zoals je ondertussen al weet, richt ik mij nu als oude ziel tot mede oude zielen. 

 

In december geef ik voor de allerlaatste keer mijn welbekende webinar ‘Stop met jezelf te saboteren’ en vanaf januari wordt alles anders.

 

Er komen nieuwe webinars, andere posts op sociale media (ik heb helaas de samenwerking met mijn assistente Liset moeten stopzetten), een nieuwe look op de website én een nieuw traject. 

 

Achter de schermen ben ik dus volop bezig met het creatieproces van dit alles. 

 

Vorige week had ik hieromtrent dan ook een gesprek met mijn coach. 

 

En bij alles wat ik creëer, is steeds de focus ‘wie kan ik op welke manier het best helpen?’.

 

Het gesprek met mijn coach kwam op een bepaald moment op locomotieven. 

 

Yep, inderdaad treinen :). 

 

Dit werd misschien beïnvloed door de Italiaanse toets die ik maandag aflegde in verband met treinen (ja, ik kan nu de trein nemen in Italië). 

Heb je trouwens mijn podcast (nr.40) hieromtrent al beluisterd? Daar neem ik je aan de hand van mijn Italiaanse toets mee in hoe je voor jezelf een patroon van willen presteren kan doorbreken.

 

Het is al een tijd dat ik mezelf omschrijf als een TGV: ik denk snel, ik evolueer snel en het mag voor mij wel vooruitgaan want anders vind ik het gauw saai. 

 

Maar ik ben ook een locomotief want ik ben een leider, een trekker, een pionier. 

 

Ik leid en heb niemand nodig om mij in gang te zetten en te houden. 

Ik rij op mijn eigen brandstof en kies zelf welke richting ik uitga. 

Ik bepaal mijn snelheid en in welk station ik wel of niet wil stilstaan. 

 

Maar een locomotief trekt ook de wagons. 

De wagons die zelf geen brandstof hebben.

De wagons die gewoon de locomotief volgen en geen richting kiezen. 

De wagons die rijden als de locomotief trekt en stilstaan als de locomotief stilstaat. 

 

En dat wil ik niet meer!

 

Ik wil geen wagons meer trekken. 

 

En begrijp mij niet verkeerd. Ik heb niets tégen wagons. Niet iedereen kan een locomotief zijn. 

Maar ik heb lang genoeg wagons getrokken. 

Ik heb veel wagons en zware wagons getrokken. 

En dat deel van mijn werk is gedaan. 

 

Het is tijd voor een nieuw tijdperk. 

Een tijdperk voor de locomotief zónder wagons. 

Tijd voor een vrije locomotief. 

Een locomotief die zo snel mag gaan of zij wil, zonder zich te moeten zorgen maken dat de wielen van de wagons er zullen afslaan. 

 

Wil ik dan helemaal alleen rijden? 

 

Nee, absoluut niet!

 

Ik wil rijden met andere locomotieven., mede-locomotieven. 

 

Vrouwen die in alles voelen dat ze óók een locomotief zijn. 

Een leider, een pionier, een trailblazer. 

Want dat is wat een oude ziel is: een trekker en een voorloper. 

 

Zodat wij als locomotief sámen kunnen rijden. 

Elk op ons eigen spoor, met onze eigen snelheid, met onze eigen richting en stopplaatsen maar wel in elkaars buurt. 

 

Om te helpen, te ondersteunen, te inspireren. 

 

Opdat ik zou kunnen helpen bij het omgaan met vraagstukken en obstakels zoals ‘hoe kan en durf je te laten zien dat je een locomotief bent’, ‘hoe kom je erachter welke soort locomotief je bent’, ‘hoe zorg je ervoor dat je los komt van jouw wagons’ , ‘waar zitten de blokkades in jouw locomotief’, enz..

 

Als je tot hier gelezen hebt, dan ben je mee met mijn verhaal :). 

 

Voor mij wordt 2023 het jaar van de locomotief. 

 

En voor jou? 

 

Neem jij als oude ziel ook volledig jouw locomotief-zijnde in handen? 

 

Weet dat je niet alleen bent!

 

Er rijden al locomotieven met mij mee. 

Jij ook?