Vorige week schreef ik in mijn blog dat voor mij dé uitdaging en de groei dit jaar ligt in mezelf

volledig te tonen: eerlijk, authentiek en kwetsbaar. 

 

En omdat ik daar écht stappen wil in zetten (want zonder actie geen verandering) heb ik op mijn website in de nieuwe teksten een kwetsbaar stuk over mezelf geschreven. 

 

Deze tekst staan nu al een week of twee online. 

 

Ik heb natuurlijk wel website bezoekers (chance hé :)) maar ik weet ook dat veel mensen een website niet in detail lezen én dat waarschijnlijk de meesten die mijn blogs ontvangen die tekst niet hebben gelezen. 

 

Het publiceren ‘op het internet’ was stap 1. 

Aan de ene kant eng (het heeft een tijd geduurd voor ik dit durfde) maar aan de andere kant ook een beetje veilig gezien de overvloed aan informatie op het net en de vluchtigheid waarop men omgaat met website teksten. 

 

Nu mijn stressniveau inzake stap 1 gezakt is, is het tijd voor stap 2. 

Want als je mij al een tijdje volgt dan weet je dat innerlijk groeien gepaard gaat met mini-stapjes, mildheid en veel zelfliefde. 

 

Stap 2 is de tekst hier delen in deze blog.

Dit is iets enger dan ‘het internet’ omdat ik weet dat mijn blogs die in mailboxen belanden door velen worden geopend en met aandacht gelezen (waarvoor ik ontzettend dankbaar ben trouwens). 

 

Dus bij deze het stuk dat ik schreef voor de ‘over mij’ pagina van mijn website. 

 

Het draagt de titel ‘Eind 2018 ging mijn donkere nacht van de ziel in. Deze duurde twee heftige jaren en bracht de oude ziel in mij naar boven.’

 

“Al jarenlang leefde ik een leven waarover ik op het eerste zicht niets te klagen had. 

Ik had mijn studies succesvol afgerond, had een succesvolle praktijk opgezet en had (en heb nog steeds) een gezin met twee prachtige zonen.

Maar diep vanbinnen voelde ik dat er méér was. 

Ik haalde nergens echt voldoening uit, voelde mij niet begrepen, had een gebrek aan emotionele connectie, was eenzaam en had een diep verlangen naar een liefde die niet leek te bestaan en waar anderen blijkbaar niet naar verlangen. 

 

Begin december 2018 gleed ik over een tijdspanne van een paar dagen naar een donkere diepte waarvan ik voorheen het bestaan niet voor mogelijk hield. 

Ik kreeg de ene angstaanval na de andere, huilde elke dag uren aan een stuk en wou niet meer leven. 

 

Ik zocht heel intens naar hulp maar vond echter nergens de juiste hulp en botste enkel op een muur van onbegrip en ongeloof. 

 

Noodgedwongen ging ik op mijn eentje op zoek.

Ik heb úren gelezen, het internet doorspit, boeken gekocht en gesprekken aangegaan. 

Langzaamaan ontvouwde mijn authentieke kern zich en besefte ik mijn oude ziel - zijnde. 

Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats. 

Waarom ik voelde wat ik voel. 

Waarom ik mij al van kinds af aan anders en onbegrepen voelde. 

Waarom ik verlangde naar een intense échte liefde. 

Wat er met mij gebeurde en waarom ik door deze helse periode van ontwakening moest. 

 

Nu sta ik helemaal in mijn oude ziel - zijnde. 

Ik kan dit nu, na nog heel wat angsten in de ogen te hebben gekeken, helemaal dragen. 

Ik weet en voel nu wat ik hier kom doen op deze aarde. 

Ik vind voldoening in mijn leven, hou intens van mijzelf en voel mij begrepen door mede oude zielen die steeds meer en meer op mijn pad komen.

Ik leef nu mijn zielsmissie en help andere oude zielen opdat ze niet zouden moeten meemaken wat ik heb meegemaakt. Niemand moet zijn eigen begeleiding op poten zetten en zich zo hartverscheurend eenzaam voelen.”

 

 

Voilà, je hebt het gelezen…

 

Mijn ‘crash’ (burn-out, depressie, donkere nacht van de ziel) is iets waarvoor ik mij schaamde.

 

Ik heb in mijn achttien jaar als therapeut véél mensen gesproken die hetzelfde meemaakten. 

Al deze mensen heb ik geholpen in hun verwerkingsproces waarbij aanvaarding en voorbij de schaamte gaan voorop stonden. 

Nooit heb ik deze mensen aanzien als zwak, nooit heb ik hen veroordeeld of raar aangekeken. 

 

En nu veroordeelde ik mezelf. 

Iedereen mag en kan crashen maar ik moet daar boven staan (de ironie). 

 

Maar net als de feniks ben ik herrezen. 

Ik heb gebrand en het heeft f*cking veel pijn gedaan.

Maar nadien beschouwd heeft het vuur mijn kern - mijn ziel - blootgelegd en daar heeft schaamte geen plaats. 

 

Of met de woorden van Brené Brown: “Courage starts with showing up and letting ourselves be seen”.