Durf jij dit?
Ken je Martien? Martien van Chateau Meiland?
Mocht je hem niet kennen…
Chateau Meiland is een realitysoap over het leven van de Nederlandse familie Meiland.
Het gezin kocht een kasteel in Frankrijk en verbouwde dit tot een bed & breakfast.
Martien is de bijna 60-jarige vader van het gezin.
Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom ik iets schrijf over Chateau Meiland en over Martien (een man, terwijl ik mij richt naar gedreven vrouwen).
Wel, omdat ik Martien een prachtig voorbeeld vind van jezelf niet in de weg staan!
Wat wil je nu eigenlijk?
Ik postte deze morgen een foto op sociale media (volg mij op FB en Instagram!) terwijl ik aan het wandelen ben in de regen.
De begeleidende tekst luidde ‘wat op de planning staat wordt uitgevoerd…. dan maar wandelen in de regen’.
Nu kan je daar op twee manieren naar kijken. Je kan denken ‘wat een rigide mens is da’ of ‘wat een discipline heeft die’.
En beide gedachten zijn oké hé want het maakt mij niet uit of je mij eerder als rigide of eerder als gedisciplineerd bestempelt (daar lig ik gelukkig niet meer wakker van 😀).
Het punt dat ik hier wil aanhalen is, dat wat jij over mij denkt op dat moment iets zegt over jezelf!
Yep, wat jij denkt over een ander zegt niets over die andere maar alles over jezelf.
Vind je dit gedrag rigide dan ben je zelf niet zo’n planner en laat je alles liever afhangen van het moment of jouw gevoel.
Vind je dit gedrag gedisciplineerd dan ben je, net als ik, iemand die graag de touwtjes in handen neemt en sturing geeft aan je eigen leven. Of op zijn minst verlangt om dit te doen 😉.
En zoals ik al zei, alles is oké. Hier is helemaal geen oordeel aan verbonden.
Maar je moet voor jezelf wel helder hebben wat je nu eigenlijk wil! Je kan niet iets verlangen en iets anders doen.
Wil je een kijkje in mijn brein?
Als ik iets lees, bekijk, hoor of met mijn cliënten spreek dan komen er altijd gedachten naar boven.
Zaken die ik wil delen, hersenspinsels die ergens (of soms ook nergens 😀) toe leiden, ideeën voor artikels of nieuwe projecten.
Deze kattebelletjes bewaar ik overal: op mijn computer, op losse blaadjes, in een notitieboekje.
Sommige heb je al te lezen gekregen, andere niet.
En daarom dacht ik vandaag: ik hou eens een bloemlezing van een aantal van die krabbels.
Op die manier krijg jij weer wat inspiratie en motivatie voor jouw groeiproces en kan ik een beetje orde scheppen in mijn notities.
Een win-win dus, mooi toch 😊.
Welkom in mijn brein, mét een beetje uitleg 😀.
Toen ik vorige zomer heel intensief iemand aan het volgen was op sociale media schreef ik voor mezelf op (als een reminder) ‘valkuil: het maken van goeroes’.
Je vindt ze in alle soorten, maten en gewichten. Mensen die beweren dé wijsheid in pacht te hebben. Mensen die beweren die ene methode te kennen die leidt naar …. (vul maar in waar jij naar verlangt). Vroeger moest je je nog verplaatsen om hen te ontmoeten, tegenwoordig vind je ze vooral op sociale media.
Ik weet van mezelf dat ik daarmee moet oppassen want ik ben telkens weer geneigd om het te geloven.
Tijdens mijn therapie-opleiding (naast psycholoog ben ik ondertussen ook al meer dan tien jaar psychotherapeut) kreeg ik ook te horen ‘dat ik geen goeroes mag maken van bepaalde docenten’ en ‘dat ik mijn eigen weg moest leren ontwikkelen’.
En daar ligt natuurlijk de clou: hoe minder je in jezelf gelooft, hoe meer je in andermans weg gelooft.
Gelukkig heb ik het steeds minder nodig en merk ik ook dat ik steeds minder in die valkuil trap.
Dat komt natuurlijk omdat ik doorheen de jaren steeds meer en meer effectief mijn eigen weg ga, dat ik besef dat ik goed genoeg ben en dat ik mijn eigen waarde zie.
Maar soms heb ik toch nog even een reminder nodig. En dat is helemaal oké. Een groeiproces gaat altijd door.
Het is ook een advies dat ik mee geef aan mijn cliënten: als je met iets worstelt, schrijf het op een post-it en plak het op een plaats waar je veel kijkt, op die manier train je je brein in de gewenste richting.
Op die manier kom ik bij een andere notitie die ik maakte (ja ja, ik doe mij best om enige samenhang te creëren op deze rondleiding 😀).
Wat hebben 'The greatest showman' en een steenhouwer met elkaar gemeen?
Sociaal wenselijk gedrag.
Volgens de definitie is dat gedrag laten zien waarmee je voldoet aan de wens van je omgeving of aan wat je denkt dat je omgeving wenst.
Het tegenovergestelde van sociaal wenselijk gedrag is authenticiteit: jouw eigen gevoelens volgen, jouw eigen keuzes maken en zodoende jouw eigen weg bewandelen.
Welke keuze maak jij?
Gedraag jij jou vooral sociaal wenselijk of vooral authentiek?
Je weet ondertussen wel dat ik kies voor de authentieke kant.
Maar dit weekend stelde ik mezelf de vraag ‘hoe ver ga ik hierin?’ Hoe ver kán ik hierin gaan? En hoever wíl ik hierin gaan? Wanneer kies ik toch voor het sociaal wenselijke gedrag?
Ga ik in een groep mensen mijn tranen laten lopen wanneer iemand mij pijn doet met zijn of haar woorden of gedrag?
Grijp ik naar een boek wanneer de conversatie met iemand mij niet boeit?
In hoeverre maak ik wat er innerlijk in mij leeft altijd zichtbaar voor de buitenwereld?
En waar ligt de grens met sociaal onaangepast gedrag?
Of is ook dat subjectief? Ben ik voor de ene persoon met het stellen van authentiek gedrag sociaal onaangepast en ben ik voor de andere persoon dan net een krachtige persoonlijkheid?
Na een emotioneel weekend zijn het vragen die mij vandaag bezig houden.
Lees meer: Wat hebben 'The greatest showman' en een steenhouwer met elkaar gemeen?
Mijn favoriete onderwerp...
Dit weekend keek ik naar de documentaire ‘Becoming Michelle Obama’.
In deze documentaire wordt Michelle Obama, de voormalige First Lady van de VS, gevolgd terwijl ze haar boek, met dezelfde naam, promoot tijdens een rondreis langs de Amerikaanse steden.
Tijdens een aantal openhartige babbels laat ze zich ontvallen dat zij en haar man, Barack Obama, in relatietherapie zijn geweest.
Het probleem lag volgens haar bij haar man omdat hij zichzelf altijd op de eerste plaats zette terwijl zij dit niet deed.
Het koppel ging in therapie omdat Michelle wilde dat dit (lees: hij 😀) veranderde.
Deze passsage deed mij opnieuw stilstaan bij het verschil tussen man en vrouw.
Wat zorgt ervoor dat een man zichzelf automatisch en zonder zich daar vragen bij te stellen prioriteert en dat een vrouw dit niet doet?
Dit gaat natuurlijk terug op de oude discussie ‘is gedrag biologisch of cultureel bepaald?’.
Voordat wetenschappers toegang hadden tot onderzoek van de hersenen verklaarde men de verschillen tussen man en vrouw door het verschil in de voortplantingsorganen.
Wist je dat de gemoedstoestand ‘hysterie’ afgeleid is van het Griekse woord voor baarmoeder?
Hoe ziet jouw boot eruit?
Deze avond geef ik opnieuw mijn webinar ‘Stop met jezelf te saboteren!’. Omdat ik dan eigenlijk tegen een camera aan het praten ben en geen gezichten zie, maak ik toch graag op een andere manier connectie met wie zich inschrijft.
Dit doe ik via de chatfunctie tijdens het webinar waarbij iedereen mij vragen kan stellen maar ook door een aantal mails te sturen vóór het webinar.
In deze mails vraag ik naar pijnpunten waarop men graag een antwoord zou hebben tijdens het webinar.
Gezien ik dit webinar nu al een zestal maanden geef, kan ik een tendens zien in de antwoorden. En het valt mij dan ook telkens op hoeveel vrouwen in hun mail spreken over een burn-out.
En dan stel ik mezelf altijd oprecht de vraag ‘waarom laten we het zover komen?’.
Waarom gaan we pas op zoek naar hulp als we al zo ver in de negatieve spiraal zitten?
Herstellen van een burn-out is geen sinecure. Daar is veel tijd en doorzettingsvermogen voor nodig. Waarom grijpen we dan niet vroeger in?
En nu denk je misschien ‘ja maar mijn werkinhoud heb ik zelf niet in houden’ of ‘je zou eens mijn baas moeten kennen’ of ‘ik sta er helemaal alleen voor’.
En dat minimaliseer ik helemaal niet maar veel van wat er fout loopt, komt toch ook uit een eigen denkproces. Een eigen mindset.
Wat ik leerde van 'Maiden'
Een tijd geleden goot ik al mijn kennis en ervaring in een traject om gedreven vrouwen die het beu zijn om zichzelf in de weg te staan, te begeleiden.
Acht sessies boordevol handvaten, vaardigheden, inspiratie en motivatie om aan de slag te gaan met de innerlijke saboteurs.
Na deze acht sessies bied ik ook de mogelijkheid aan om een verankeringstraject te volgen. In dit traject komt er geen nieuwe informatie meer maar ben ik nog een tijd de stok achter de deur en zorg ik voor de nodige motivatie en feedback om te blijven oefenen met de nieuwe mindset en deze ook vol te houden. De meeste vrouwen volgen dan ook dit traject aansluitend aan het basistraject.
Nu komt er echter stilaan de vraag naar ‘meer’.
Een vervolgtraject om nog een stapje verder te gaan. Om niet alleen weinig last meer te hebben van innerlijke saboteurs maar om te leren leven volgens de eigen intuïtie. Het ontdekken van de unieke superpower en het volgen van een eigen pad. En dat is ook logisch: eens de saboteurs rustig zijn, komt er ruimte voor iets anders. Iets dat diep verborgen zat en er nu uit wil.
Een vervolgtraject dat een concreet, praktisch, voeten-op-de-grond antwoord biedt op de hoe-vraag inzake uitspraken zoals ‘volg jouw intuïtie’ en ‘het universum leidt jou’.
Omdat ik aan deze vraag wil beantwoorden, had ik vorige week een overleg met mijn eigen coach.
Samen hebben we een eerste raamwerk gemaakt voor dergelijk vervolgtraject.
Heb ik kennis en inzichten hiervoor? Ja!
Wil ik vrouwen hierin begeleiden? Ja!
Maar toen alles op papier stond, begon mijn innerlijke criticus zich te roeren.
Ben je zeker dat je dit wel wil lezen?
Maandagmorgen, 9u30: tijd om mijn nieuwsbrief te schrijven.
Maar het lukt niet…
Ik heb wel een idee waarover ik wil schrijven maar het komt er niet uit. Ik vind de juiste woorden niet, schrijf halve zinnen en kom niet tot een verstaanbaar geheel.
Zoals je misschien wel weet uit één van mijn vorige schrijfsels is de poetsvrouw beneden aan het werk en ben ik voorlopig beperkt tot mijn slaapkamer.
Ik wijt het feit dat mijn schrijven niet vlot hieraan. Ik kan niet op mijn gebruikelijke plekje zitten en hou mezelf voor dat het straks wel beter zal gaan. Als ik terug naar beneden kan.
Een uur later: niet dus…
Ook beneden geraak ik vast. Ik heb ondertussen al zevendertig artikels gelezen op het internet, allemaal te maken met wat ik wil schrijven maar ik kom geen stap verder. Grrrr…. 😖.
De tijd tikt weg. En ik word heel ambetant op mezelf.
Ik overloop mijn mapje ‘inspiratie’, kijk alle linken na die ik heb opgeslagen ‘om later nog eens te bekijken’ maar het blijft een ‘losse flodder - gedoe’.
Ondertussen is het bijna middag en in de namiddag staat er gesprekken in mijn agenda….
Ik word nerveus en krijg koppijn.
Dit berichtje snapte ik écht niet...
Op vrijdagavond (30/04) krijg ik een berichtje van mijn coach waarin staat ‘Fijne feestnacht!’.
Ik lees het en heb eigenlijk geen idee wat ze bedoelt…
In eerste instantie denk ik dat het een vergissing is. Misschien denkt ze dat het mijn verjaardag is? Maar waarom zou ze dan zeggen ‘nacht’? Ik ben nu niet echt een super feestbeest.
Of misschien is het voor iemand anders? Een andere Vicky die ze kent? Iemand die wel de hele nacht feest? Maar het is corona….
De vragen schieten door mijn hoofd. Maar op het moment dat ik het bericht lees, is het na 23u en ik wil haar niet meer sturen door nog een bericht terug te sturen.
Door het feit dat ik heb geleerd hoe ik mijn brein kan stilleggen, kan ik rustig slapen. Vroeger ging mij dat dus niet gelukt zijn hé. Dan werd ik iedere uur wakker met de vraag ‘wat bedoelt ze nu toch?’ 😀.
’s Morgens stuur ik haar een bericht terug: ‘Nu ben niet mee zenne Ann. Hoe bedoel je?’.
Terwijl dit naar haar op weg is, besef ik dat ik dat vroeger ook niet zou hebben gedurfd.
Na een slapeloze nacht zou ik (of beter mijn innerlijk criticus) beslissen om dit berichtje te negeren. Het af te doen als een vergissing.
Waarom?
Omdat mijn innerlijke criticus er op die manier voor zou willen zorgen dat ik niet zou moeten toegeven dat ik geen flauw idee heb wat ze bedoelt. Want als ik niet weet wat ze bedoelt, zal ik wel dom zijn. En deze beleving zou mijn innerlijk criticus in het verleden niet willen toestaan. Of misschien wordt ze wel kwaad omdat ik haar niet begrijp. En de angst voelen dat iemand kwaad zou zijn, was vroeger ondraaglijk…
Ann antwoordt ‘Zoek even op: Walpurgisnacht’ en ze voegt er een smiley aan toe. Mijn criticus ontspant ‘oef, ze is tenminste niet kwaad!’.
Van 'What IF' tot 'Madame Chic'
Ik zag een paar dagen geleden op sociale media passeren dat het boekendag was. En dat deed mij denken aan een gesprek dat ik had met een dame over ‘de boekenkast’.
Nee, niet ‘hoe krijg je een boekenkast in elkaar aan de hand van een cryptische handleiding?’. Maar wel ‘vul je de boekenkast of niet?’.
Deze dame vertelde dat haar boekenkast leeg was omdat ze haar boeken wou verbergen voor eventuele bezoekers.
En ik herkende mezelf daar helemaal in!
Het is te zeggen: de vroegere versie van mezelf.
Ik heb in mijn woonkamer een mooie boekenkast maar deze was leeg. Wie mij kent, weet dat ik graag lees dus dat klopte niet. Mijn boeken zaten echter in de lade van het salontafel. Verborgen voor de nieuwsgierige blikken van bezoekers.
Waarom?
Omdat ik jarenlang het gevoel had ‘raar’ en ‘anders’ te zijn. En volgens mij zag je dat ook aan de boeken die ik las (en nog steeds lees). A ja, want deze handelen natuurlijk over mijn interesses zoals zelfontwikkeling en spiritualiteit.
En om niet als ‘raar’ te worden bestempeld door anderen, stak ik deze boeken dus weg.
Nu staan mijn boeken open en bloot (en netjes op grootte gerangschikt, zo ben ik dan ook :)) in de boekenkast.
Waarom?
Omdat ik niet meer luister naar mijn reptielenbrein!
Is zelfliefde hekserij?
Eén van de modules in mijn traject ‘Blijf jezelf niet in de weg staan!’ gaat over zelfliefde.
Zelfliefde is voor mij jezelf kennen, begrijpen, liefdevol omarmen en radicaal aanvaarden. Zowel innerlijk als uiterlijk.
Da’s veel gevraagd hé.
Maar dat gaat, zoals elk groeiproces, in babystapjes hé. Van het niveau waarop je bent, tot waar je wil geraken (en dat is voor iedereen anders).
Zelf ben ik doorheen de jaren heel wat gegroeid in zelfliefde. En toen een cliënte mij tijdens een gesprek over zelfliefde vroeg ‘kan jij dat zelf allemaal?’, kon ik oprecht antwoorden ‘ja, eigenlijk wel’ 😊.
Maar gezien ik een natuurtalent ben in zelfreflectie bleef mijn reactie in mijn hoofd rondspoken om te zien of er écht geen addertje onder het gras zat.
En ja hoor, ik vond er één 😀.
En nee, niet vanuit een sadomasochistische manier van met mezelf om te gaan maar wel vanuit het principe dat zelfbewustzijn leidt naar zelftransformatie.
Ik merk dat ik de laatste tijd weer kritischer naar mijn spiegelbeeld kijk.
Ja, er hangen corona-kilo’s aan (want ne mens moet zichzelf toch met íets verwennen hé als de wereld op slot zit) maar daar gaat het eigenlijk niet om.
Het gaat erom dat de vorm van mijn lichaam aan het veranderen is.
Yes, I did it!!
Ik zou deze nieuwsbrief kunnen beginnen met ‘wat is deze afgelopen periode voorbij gevlogen’.
Maar dat doe ik niet want dat vind ik ook niet :).
Als mensen tegen mij zeggen ‘het is weeral vrijdag’ of ‘de maand is weeral voorbij’ dan komen mijn stekels opzetten.
Nee, ik vind niet dat de tijd voorbij vliegt. En dat zeg ik nu niet omdat we in een k*t periode zitten want dat gevoel heb ik altijd.
Waarom?
Omdat ik mijn tijd heel bewust gebruik. Ik functioneer niet in onbewuste patronen die ervoor zorgen dat de tijd vluchtig wordt.
Ik kies heel bewust wat ik met mijn tijd wil doen en ik weeg alles af ten aanzien van mijn doel.
Ik stel mij bij alles de vraag ‘brengt deze activiteit mij verder af of dichter bij het leven dat ik wil?’. ‘Past dit wat ik nu aan het doen ben bij het doel van de dag?’, ‘Draagt deze handeling bij tot het mij goed voelen vandaag?’.
Probeer het zelf maar eens. Stel jezelf deze vragen en voel dan eens of de tijd jou ontglipt of dat je het gevoel hebt dat je jouw tijd zinvol hebt besteed?
Maar ik besef dat je nu als lezer nog geen idee hebt waarover dit gaat :).
Over welke afgelopen periode heb ik het dan?
Ik heb het over de maanden van mijn begeleiding door mijn ondernemingscoach.
Vorige week had ik mijn afsluitend gesprek met mijn eigen coach.
Ja, het jaar (heel exact eerst een online programma van 10 weken en daarna een jaar) begeleiding is voorbij.
Is dit nu het einde?
Nee, absoluut niet!
Mijn feministische praktijktest
Daarnet schreef ik in mijn story op sociale media dat de poetshulp het huis aan het schoonmaken is terwijl ik mijn nieuwsbrief schrijf.
Schrijven maakt mij gelukkiger dan poetsen en dus kies ik, met alle zelfliefde, voor deze regeling.
Ja, ik voel me soms ambetant in de zin van ‘ik zit hier op mijn kont terwijl iemand anders actief bezig is’. En soms denk ik ‘wat zal de poetshulp mij lui vinden’ maar dan herinner ik mezelf er aan dat er fysiek en mentaal werk bestaat en dat het ene niet waardevoller is dan het ander.
En meestal lukt het mij dan wel om deze storende gedacht aan de kant te schuiven.
Tot een paar weken geleden…. Toen had ik het echt moeilijk.
De poetshulp die normaal komt, was er niet en er kwam iemand in vervanging.
Helemaal prima.
Tot ze mij van het bureau een paar dagen voordien belden en ik hoorde dat het een man was die zou komen.
In al die jaren dat iemand komt poetsen, is er nog nooit een man geweest en ik had er meteen een raar gevoel bij.
Ik sprak mezelf echter streng toe: ‘je bent voor de gelijkwaardigheid van man en vrouw Vicky dus nu moet je niet zo’n raar gezicht trekken dat een man komt poetsen!’.
En het is helemaal niet zo dat ik nog nooit een man met een dweil in zijn handen heb gezien. Zowel mijn vader als mijn man helpen in het huishouden en ook mijn zonen weten dergelijk stuk textiel te gebruiken. Maar toch gaf het mij een raar onderbuikgevoel.
Ik zette mijn onderbuikgevoel echter aan de kant en besloot de man open-minded te ontvangen.
Tot hij hier was…
Wat is dat ene ding dat moet veranderen?
Vrijdag had ik terug een volledige dag met de groep collega’s en mijn ondernemingscoach.
Het thema van deze dag: concessieloos ondernemen. Werken zoals het past bij wie jij bent, wat jij kan en wat jij wil. Met andere woorden volledig voor jezelf gaan zonder toe te geven aan allerlei externe verwachtingen.
Een thema op mijn lijf geschreven want dit is waar ik voor wil gaan en wat ik ook voor mijn mensen wil: concessieloos leven (ik schreef er al eerder een artikel over, terug te vinden op mijn website).
Eén van de reflectie-oefeningen ging over ‘dat ene ding’ (gebaseerd op het boek 'The One Thing’ van Gary Keller en Jay Papasan). Eén van de vragen in deze oefening was ‘wat is dat ene ding dat moet veranderen?’. Mijn antwoord: ‘niet meer bang zijn om passievol te spreken’.
Tijdens mijn vorig webinar (ik geef elke maand een gratis webinar) zei één van de deelneemsters ‘je kracht bezorgt mij een krop in de keel’. En deze uitspraak heeft mij erg geraakt.
Mijn kracht? Hoezo? Welke kracht?, dat is dan mijn eerste reactie (of eigenlijk deze van mijn innerlijke criticus 😀).
Therapeuten zijn anders
Mensen die nog nooit therapie hebben gevolgd, hebben geen idee wat te verwachten.
Meestal zijn ze nerveus bij het binnenkomen van de praktijk. Ze vragen zich af hoe de ruimte er zal uitzien, wat ze zullen moeten vertellen en hoe alles zal verlopen. Ze hebben ook vraagtekens betreffende de therapeut (hij of zij).
Therapeuten worden vaak gezien als ‘anders’.
Dit ‘anders’ kan verschillende invullingen krijgen. Ik merk dikwijls dat één van deze invullingen is dat men denkt dat de therapeut het allemaal wel voor elkaar heeft. Het allemaal wel weet en in zijn leven geen dergelijke, al dan niet mentale, moeilijkheden tegenkomt.
Cliënten zeggen mij ‘maar jij weet niet hoe dit voelt’ of ‘jij kan jou dit niet voorstellen’ en schamen zich voor wat zij voelen. Zien zichzelf als zwak en voelen zich veroordeeld door de anderen, de maatschappij en ook door zichzelf. Men denkt dat er iets ‘mis’ is met hen.
Het is natuurlijk wel waar dat niemand exact kan voelen hoe een ander zich voelt. Maar omdat we allemaal mensen zijn, zijn we allemaal in staat om dezelfde zaken te voelen.
Ook een therapeut.
Een therapeut is niet perfect en heeft geen perfect leven.
Hij of zij heeft niet de perfecte antwoorden en is in staat om dezelfde wanhoop en donkerte te voelen als zijn of haar cliënten.
Mag het iets meer zijn?
Vandaag een thema waar ik al een tijdje op zit te knabbelen 😀.
Ik heb er al een paar keer over gepraat met mijn eigen coach maar het blijft toch ergens haperen binnenin mij en er blijft twijfel over er iets over delen of niet.
Ik merk echter dat er onder ‘mijn mensen’ (en hiermee bedoel ik zowel mijn cliënten als diegenen die mij volgen via webinars, nieuwsbrieven en sociale media) ook zijn die hiermee worstelen.
En dan vind ik het mijn plicht om het voortouw te nemen.
So here goes…
Over wat gaat het?
Over de vraag: ‘mag je beter zijn/worden dan gemiddeld en dat ook tonen?’
En daaraan dus gekoppeld ‘kan en mag je gaan voor eigen grootsheid?’
Wat wil je zien in mijn stories?
Het is vandaag Wereld Complimentendag. De dag dus om weelderig te strooien met complimenten en dankbaarheid daarvoor terug te krijgen.
Ik vraag me bij dergelijke dagen (want zo bestaan er tegenwoordig heel wat) toch altijd af hoe deze ontstaan.
En dan is er natuurlijk maar één oplossing: googlen!
Maar ik ga wat ik heb bijgeleerd nu niet over jou uitstorten. Zie google zou ik zeggen 😀.
Ik heb ooit eens een ‘inhaak-kalender’ gedownload. Dat is een kalender die jou elke dag vertelt welke soort dag het is (wist je dat er een nationale kroketten-dag is?, ik denk dat het een Nederlandse kalender is 😀) zodat je inspiratie hebt om iets te posten op sociale media.
Maar ik gebruik hem niet. Ik hou er blijkbaar niet van om iets te doen omdat het ‘de dag’ is.
Alleen de Winnie De Poeh- dag, die vond ik té cute om te laten liggen.
Ik kwam deze morgen direct te weten dat het complimentendag was door mijn sociale media te openen. Daar struikel je momenteel over de complimenten want uit een onderzoek blijkt dat online complimenten geven even goed werkt als offline (en zo heb ik er toch een google-weetje in gestopt hé 😊).
Net als bij de andere dagen, heb ik nu ook geen zin om mee te doen.
Durf jij branden als een feniks?
Ik ben het boek ‘Ongetemd Leven’ van Glennon Doyle aan het lezen.
Het boek is nog niet uitgelezen maar wat ik al heb gelezen, vind ik prachtig.
Voor mij ligt de waarde van dit boek in de kunst om diepe, abstracte processen betreffende de innerlijke ontwikkeling heel mooi en accuraat te verwoorden.
Op p. 62 staat er dergelijke beschrijving. Het is een beschrijving die mij raakt omdat het de kern omschrijft van wat er innerlijk gebeurt als je de durf hebt om jezelf te ontwikkelen.
Bovendien geeft het heel goed de symboliek van de feniks, het symbool van mijn praktijk, weer.
Ik wou deze passage volledig weergeven en had dan ook eerst gedacht om deze voor te lezen en je te laten horen.
Maar na wat googlen over wat mag en niet mag inzake auteursrechten wil ik het risico van een boete niet lopen 😊.
Heb je het boek liggen of kan je het verkrijgen via de bib zou ik zeggen: lees het zeker.
Maar heb je het niet dan wil ik hier, weliswaar als plan B, proberen te omschrijven wat mij in deze passage zo treft.
Wat ga ij anders doen?
Al enige tijd voel ik de druk naar een binnenwaartse gerichtheid.
Ik weet het, 'een binnenwaartse gerichtheid’, het is een draak van een omschrijving. Ik heb het woord daarnet even gegoogled en er kwam geen enkele link voor dergelijke omschrijving. Dus dat zeg al wat 😀.
Maar ik zit al enige weken met dit gevoel en ik krijg het niet beter omschreven dan dit. Dus ik dacht: weet je wat, ik slinger mijn woorden het universum in en misschien komt er dan wel een volgende stap. Yep, trust the process.
Ik ben sowieso een persoon die naar binnen gericht is in de zin van reflectie. Ik ken de stemmetjes in mijn hoofd en ik ben mij bewust van mijn emoties. Ik observeer mezelf en probeer telkens opnieuw te groeien en als mens te evolueren.
Maar dit is een ander gevoel.
Leef jij concessieloos?
Vorige week zei iemand tegen mij ‘je mag een beetje buiten de lijntjes kleuren maar je moet wel nog de tekening zien hé.’
Op het moment zelf ging ik daar volledig mee akkoord.
Maar later dacht ik erover na en vroeg ik mij af ‘is dat zo?’
Mogen we maar een klein beetje buiten de lijntjes kleuren?
Is het echt wel nodig dat je de tekening nog ziet?
Is het zo dat we een beetje onze eigen weg mogen gaan maar dat de norm van de maatschappij nog zichtbaar moet zijn?
Vragen die mij momenteel bezig houden….
Ik stelde mezelf de vraag waarom ik zo automatisch akkoord ging met deze stelling.
Het antwoord liet niet lang op zich wachten.
Dit lukt mij niet!
Sinds begin dit jaar heb ik een gesloten FB-groep opgericht voor de vrouwen die bij mij het traject ‘Blijf jezelf niet in de weg staan!’ volgen.
Regelmatig zet ik daar een post ter ondersteuning en/of ter inspiratie. En één keer per maand geef ik ook een vooraf aangekondigde FB-live om vragen te beantwoorden.
Vorige maand was het dus de eerste keer dat ik dergelijke FB-live gaf.
Ik had al FB-lives gegeven op mijn pagina maar nog niet met de bedoeling om vragen te beantwoorden. Want als je vragen wil beantwoorden dan moet je ook de reacties kunnen zien.
En laat dit nu het probleem zijn…
Dat ging niet zo vlot, om het nog zacht uit te drukken.
Ik zag absoluut geen reacties terwijl er wel kijkers aanwezig waren. Wat ik ook deed reacties kwamen niet in beeld.
Mijn cliënten probeerden mij te bellen en te sms’en om te communiceren en eventueel te helpen maar ik was zo slim geweest om mijn gsm niet bij mij te leggen. Ik zag dit dus maar nadien.
Ik besloot deze FB-live af te sluiten en opnieuw te beginnen.
Tips om jouw brein te trainen
Jouw brein trainen zodat je denkt in een richting die jou gelukkig maakt in plaats dat jouw gedachten bezorgdheden en angst teweeg brengen.
Jouw belemmerende gedachten niet laten winnen in plaats van jou klein houden.
Baas zijn over jouw gevoelens in plaats van andersom.
Vol gedrevenheid bereiken wat j́ij wil bereiken in plaats van te denken ‘dat is voor mij niet weggelegd’.
Dit zijn zaken waarin ik vrouwen coach.
En vaak hoor ik van mijn cliënten: ‘dat is lastig’, ‘dit vraagt veel werk’, ‘je moet er elke dag mee bezig zijn’, ‘als ik niet oplet dan is de week voorbij en ben ik er niet mee bezig geweest’,…
Ja, ja en ja!
Het is lastig, je leert het niet in één keer, je moet alert zijn dat je niet terug in een oud patroon terechtkomt.
En nee, het wordt er niet altijd gemakkelijker op. Maar het is het wel waard!!
Een voorbeeld.
Leer hoe je zélf kan leren kiezen!
Het is vandaag Blue Monday én Winnie de Poeh dag.
Je mag kiezen dus 😀.
Ik kies dan ook heel bewust voor Winnie de Poeh dag!
Blue Monday staat voor de meest depressieve dag van het jaar.
Een snelle zoektocht leert me dat deze term in 2005 verzonnen is door de Britse psycholoog (jaja) Cliff Arnall. Deze dokterde een wiskundige formule uit die zou aantonen dat de derde maandag in januari de meest depressieve dag is. De formule bevat ingrediënten zoals een tekort aan salaris, post-feestdagen periode, mislukte voornemens, donkere dagen, de-vakantie-is-nog-ver-weg en natuurlijk de dag maandag.
Waarom ‘blue’?
Er zijn er die zeggen dat in de Engelse scheepvaart de kleur blauw staat voor een uiting van rouw.
Een andere theorie is dat de kleur gerelateerd is aan de muziekstroming Blues.
Leuk weetje is dat de Britse media er achter kwam dat dhr. Arnall eigenlijk betaald werd door een reisbureau om zijn formule te ontwerpen 😃.
Blue Monday was dus geen wetenschappelijke formule maar een marketingtruc om mensen vakanties naar de zon te laten boeken!
Een gemiste oproep
Een gemiste oproep…
Daar staat het nummer te blinken, in het rood, op het scherm van mijn telefoon.
En geen bericht op mijn voicemail.
Alleen een onbekend nummer. Geen extra informatie.
Ik krijg er acute buikpijn van. Echt!
Nee, niet omdat ik zo perfectionistisch ben dat ik denk dat ik alle telefoontjes direct moet kunnen beantwoorden (had echter wel gekund 😀) maar omdat ik dan moet terugbellen!
Ik moet terugbellen naar iemand die ik niet ken.
Ik weet niet wie ik aan de lijn krijg.
Ik weet niet of deze persoon vriendelijk zal zijn of niet.
Ik weet niet waarom men mij belt (negen op de tien keer gaat het om het maken van een afspraak maar je weet nooit dat ik nu iemand aan de lijn krijg met een boze reactie op iets).
Ik weet niet of ik die persoon nu niet stoor met mijn telefoontje terug.
Ik weet niet of ik wel juist zal kunnen reageren en geen fout zal maken tijdens het gesprek.
Heel veel ‘ik weet het niet-s’. En daar hou ik niet van.
Herken je dit?
Hoe neem je goede voornemens?
Laat ik vandaag lekker cliché beginnen: gelukkig nieuwjaar!! 🥳
Net als iedereen hoop ik dat we dit jaar uit deze pandemie geraken en dat normaal weer gewoon normaal wordt.
Maar daar wil ik het vandaag niet over hebben.
Ik wil het hebben over goede voornemens.
Ja, ook cliché, maar het is tenslotte 4 januari hé.
Over het nemen van goede voornemens zijn de meningen verdeeld. De ene neemt ze elk jaar, de andere begint er niet (meer) aan want het is bewezen dat deze voornemens tegen februari alweer vergeten zijn en nog iemand anders vindt dat iedere dag een nieuw begin is en dat je niet moet wachten tot 1 januari.
En dat is allemaal waar.
Maar laat dit jou niet tegenhouden!
Als je het leuk vindt om goede voornemens te bedenken, trek het jou dat niet aan wat anderen denken of dat je het hoogstwaarschijnlijk niet zal volhouden. Dat doe er niet toe!
Wat hebben puzzelen en therapie met elkaar gemeen?
Ik hou van puzzelen.
Ieder stukje dat past, geeft mij een gevoel van voldoening. ‘Yes, weer eentje gevonden’.
Soms voel ik ook verwondering omdat een stukje ergens past waar ik het niet had verwacht.
En soms frustreer ik mij. Als ik een half uur op de puzzel zit te kijken maar niets vind. Dan moet ik even iets anders doen. Even afstand nemen. Als ik dan na een tijdje terug naar de puzzel kom, dan zie ik weer een paar stukjes.
Soms komt dat ‘zien’ ook ineens. Dan kan ik tien stukjes na elkaar leggen.
En als de puzzel af is, doe ik een vreugdedansje en kijk ik vol trots naar mijn werk.
Maar wat is een puzzel eigenlijk?
Een puzzel is een verzameling losse stukjes die een geheel vormen. Alleen moet je zelf uitvinden hoe de stukjes dit geheel vormen. Er komt geen handleiding bij. Maar dit zelf uitvinden, is nu net wel het plezier van het puzzelen.
Orde scheppen in de chaos. Mijn favoriete bezigheid 😀 .
Lees meer: Wat hebben puzzelen en therapie met elkaar gemeen?
Hoe weet je of je gedreven bent?
Je kan het zien in het hoofding van mijn website en op mijn facebook-pagina: ik ben een psychotherapeut voor ‘de gedreven vrouw die het beu is om zichzelf in de weg te staan!’.
Maar wat bedoel ik nu met ‘gedreven’?
Het woordenboek beschrijft ‘gedreven’ als bevlogen, bezield, door een innerlijke aandrang gestuwd, enthousiast, fanatiek, gehaast, geïnspireerd, gemotiveerd, hartstochtelijk.
Keuze genoeg hé 😀.
Maar wat betekent dat dan in de praktijk?
Hoe voel je dat? Dat je gedreven bent?
Ben jij nu wel of niet die gedreven vrouw?
Is het oké?
‘En dat is oké’.
Dit is het zinnetje waar veel van mijn cliënten het moeilijk mee hebben.
Als ze mij dat horen zeggen, willen ze schreeuwen ‘nee, dat is niet oké!!’.
Het is het zinnetje van de radicale aanvaarding: iets aanvaarden zoals het is.
Velen hebben het daar moeilijk mee.
Maar wat veel mensen niet zien, is dat verandering maar kan ontstaan vanuit de acceptatie.
Als je iets kan aanvaarden zoals het is, alsof als het nooit zou veranderen, dan pas kan het veranderen.
Omdat dit nogal abstract klinkt en zoals je van mij gewend bent: ik geef een persoonlijk voorbeeld.
Het belang van een besluit
Elke week een nieuwsbrief schrijven. Het is niet altijd een gemakkelijke opdracht.
Soms vloeien de woorden vanzelf op papier en soms is het trekken en sleuren voordat ik deftig kan verwoorden wat ik wil zeggen.
Ondertussen heb ik al 45 nieuwsbrieven geschreven. Ja, ik heb ze geteld ? .
Soms denk ik wel eens ‘pfff, deze week niet’. Maar toch luister ik niet naar deze gedachte.
Waarom niet?
Omdat ik een engagement ben aangegaan.
Een engagement ten opzichte van mijn lezers maar ook ten opzichte van mezelf!
Als ik zeg dat ik iets doe dan doe ik het ook.
En dan kan je op mij vertrouwen en dan ben ik ook betrouwbaar voor mezelf.
Jouw angst of jij? Wie wint?
Eerst even een melding: voor wie zich nog wil inschrijven voor mijn gratis webinar ‘Stop met jezelf te saboteren!’, dat kan nog tot 18u deze avond (https://psyfero.be/aanvraag-webinar).
Ja, deze avond geef ik mijn eerste webinar. En het moet gezegd: ik ben zenuwachtig.
Ik voel mij precies terug op school, wachtend op mijn mondeling examen ?.
Hoewel de gedachten die door mijn hoofd flitsen nu wel anders zijn. Terwijl ik tijdens examens dacht ‘zal ik het wel kunnen?’, denk ik nu ‘zal het wel interessant genoeg zijn?’.
Ja, je moet niet denken dat ik helemaal vrij ben van saboterende gedachten hoor.
Een cliënte vroeg mij onlangs ‘waarom doe je jezelf dat toch aan?’.
Maar zo zie ik het niet. Ik zie het niet als ‘iets wat ik mezelf aandoe’. Mocht ik zo denken dan zou ik het inderdaad niet doen.
Ik zie het als ‘ik wil dat kunnen’. Ik wil kunnen spreken met zo weinig mogelijk zenuwen.
Ik wil mijn visie, wat ik wil zeggen, kunnen delen zonder mij te laten tegenhouden.